انگاره‌های فرهنگی و تمدنی ایرانی توانسته است خود را از اعماق تاریخ به دورۀ حاضر امتداد دهد؛ عناصر هنری از این مقوله‌های فرهنگی هستند. تایپوگرافی یکی از جلوه‌های بارز و کهن هنر«گرافیک» است. واژۀ تایپوگرافی در گذشته معادل طراحی حروف و آن دسته از آثار نوشتاری می‌شد که با فرایند چاپ و تکثیر به‌صورت تک‌رنگ حاصل می‌شد و در همین حدود خلاصه می‌شد. اما امروزه این واژه شامل آثاری می‌شود که با استفاده از خط و تصویر با رعایت اصول زیباشناسی، اثر واحدی را ایجاد کند که بیانگر اطلاعات و یا پیامی باشد. گل و مرغ یکی ازنشانه‌های ظهوریافته در تایپوگرافی معاصر ایرانی است که ریشه در هنر و فرهنگ ایرانی دارد. گل و مرغ از نقش‌های رایج در هنر ایرانی است که قدمت 4000 ساله دارد. احتمالاً اولین همنشینی گیاه و پرنده از اسطوره‌ی سیمرغ درخت زندگی برخاسته است. در نقوش کهن سیمرغ برروی درخت ترسیم شده که پر و دم و اجزاء گوناگون بدن او با رستنی‌ها پیوند دارد. جستار حاضرسعی دارد همنشینی نشانۀ گل و مرغ را در هنر ایرانی به ویژه نگاره‌های ایرانی بررسی کند ونمود آن را در تایپوگرافی ایرانی تحلیل کند.
